Την γνωριμία μου με τα αρώματα του Serge Lutens την οφείλω σε μία καταπληκτική blogger, την Robin του Now Smell This. Ένα εκπληκτικό blog που το συνιστώ ανεπιφύλακτα, σε όσες και όσους λατρεύουν το άρωμα. Υπάρχουν πολύ καλά blogs για το άρωμα, και ας με συγχωρήσουν που δεν κάνω άλλη ιδιαίτερη μνεία αυτή τη στιγμή, αλλά στο Now Smell This έχω ιδιαίτερη εγκεφαλική και συναισθηματική αδυναμία και, επιπλέον, έχει άμεση σχέση με το θέμα για το οποίο μονολογώ σήμερα.
Η επαφή μου με τα αρώματα του Serge Lutens σηματοδότησε για μένα όπως και φαντάζομαι για πολλούς άλλους, το σημείο από όπου δεν υπάρχει επιστροφή, the point of no return. Τα αρώματά του δεν έχουν καμία σχέση με τα ‘’πλαστικά’’, ψεύτικα αρώματα που βγαίνουν με τη σέσουλα. Έχουν ‘’σώμα’’, προσωπικότητα, εκφράζουν μία άποψη για μια μυρωδιά. Όταν ασχοληθεί κάποιος με τα αρώματα του Serge Lutens, δεν μπορεί να ξαναδεί τα αρώματα με τον ίδιο τρόπο, αλλάζουν οι απαιτήσεις του.
Ο Serge Lutens ως δημιουργός ή/και ως ιθύνων νους των αρωμάτων του ομώνυμου brand είναι μεγαλοφυής, χαρισματικός και ιδιόρρυθμος. Αν και ιδιόρρυθμος, πολλά αρώματά του δεν εκφράζουν καμία ιδιορρυθμία ως προς τη μυρωδιά αλλά μία πολύ αληθινή version της μυρωδιάς αυτής. Παραδείγματα, το Un Bois Vanille που είναι μία ιδιόρρυθμη καταπληκτική version πλούσιας βανίλιας (χοντρικά φανταστείτε βανίλια με ρούμι και καρύδα) και το Sa Μajesté La Rose που είναι μια καθόλου ιδιόρρυθμη, πολύ επιτυχημένη version του πιο ευωδιαστού και μεθυστικού τριαντάφυλλου που θα μπορούσε κάποιος να μυρίσει, είναι το απόλυτο, σχεδόν, τριαντάφυλλο. Εδώ η ιδιορρυθμία έγκειται στο ότι ο συγκεκριμένος δημιουργός θέλει να δώσει αυτό το απόλυτο. Άλλα αρώματα σε αυτή τη λογική, είναι το Un Lys (μαθαίνουμε πώς μυρίζει ο υπέροχος κρίνος), Rose de Nuit (μαθαίνουμε πώς μυρίζει ένα μαγευτικό βραδυνό τριαντάφυλλο), Fleurs d’ Oranger (… επίσης τα άνθη της νεραντζιάς), Fleurs de Citronnier (…και της λεμονιάς), κλπ κλπ.
Πολλά πάλι αρώματά του, θεωρούνται unwearable, ότι δηλαδή δεν μπορούν να φορεθούν. Γιατί όχι? Γιατί εκτός από αυτονόητα πράγματα, δηλαδή ότι μπορεί να μην ταιριάζουν χημικά στο δέρμα κάποιου ή να μην είναι το στυλ ή η μυρωδιά που θέλει, πολλά από αυτά είναι τόσο παράξενα και ιδιόρρυθμα (Miel de Bois), κι ακόμα κι αν δεν είναι εξ ολοκλήρου, μπορεί οι πρώτες νότες που ανοίγουν το άρωμα να είναι τόσο τρομακτικές που να μην διανοείται αυτός που το φοράει ότι ίσως εξελιχθεί σε κάτι υπέροχο (Tubéreuse Criminelle, απίστευτο άρωμα tuberose. Δεν ζω χωρίς αυτό, οι πρώτες του νότες θα μου είχαν προξενήσει εγκεφαλικό για τα λεφτά που έδωσα, αν δεν είχα διαβάσει την σχετική ανάρτηση της Robin. Στο τέλος έφτασα να λατρεύω και αυτές τις νότες!).
Ο Serge Lutens κυκλοφορεί και αρώματα που μπορεί να τα φορέσει ίσως ο κάθε ένας. Και αρώματα που δεν μπορεί να τα φορέσει ίσως κανένας. Και το πιο σίγουρο είναι ότι τα αρώματά του μπορούν να τα φορέσουν κάποιοι, αλλά όχι όλοι. Μπερδευτήκατε? Αν ναι, σημαίνει ότι τα εξηγώ καλά! Θα φέρω κάποια επιπλέον παραδείγματα για να ξεκαθαρίσει (?) το τοπίο –πολύ λίγο όμως!-. Το La Myrrhe, είναι ένα από τα αγαπημένα μου (ένα γλυκό, ξυλώδες, δροσερό, υπέροχο μύρο) το οποίο όμως δεν μου πηγαίνει καθόλου, βγάζει μία αντρική νότα στο δέρμα μου, που δεν πηγαίνει στον τύπο μου. Το έχει φορέσει φίλη μου και κόντεψα να μείνω, από το πόσο υπέροχα μύριζε πάνω της. Το Rahat Loukoum (άρωμα βασισμένο στο γνωστό σε όλους μας λουκούμι, με κεράσι, ζάχαρη και άφθονο απαλό αμύγδαλο), το οποίο είναι απίστευτα λαχταριστό, στη δική μου επιδερμίδα βγάζει πολύ σύντομα, κυρίως το αμύγδαλο, το οποίο μυρίζει υπέροχα επίσης αλλά δεν είναι το λουκούμι που εγώ θέλω να μυρίζει! Έχω ψεκάσει σε χαρτάκι το Ambre Sultan, καλό μου φάνηκε, αλλά εντόπισα στο μυαλό μου έναν φίλο μου, που βάσει των αρωμάτων που φοράει και του τύπου της επιδερμίδας του, υπέθεσα ότι μάλλον θα του πηγαίνει. Αφού κατάφερα να τον πείσω να ψεκαστεί, επάνω του έγινε ένα άρωμα που θύμιζε μεν αυτό στο χαρτάκι αλλά είχε τέτοια ανάπτυξη και εξέλιξη στο δέρμα του, που ήταν σαν ένα άλλο, πολύ πιο πλούσιο και αισθησιακό άρωμα, ένα άρωμα με απίστευτη προσωπικότητα. Τέλος, το αγαπημένο μου από όλα τα αρώματα, το Miel de Βois (το οποίο μυρίζει δάσος, ξύλο, φύλλα, ρετσίνι όλα μαζί και δεν λέω τίποτα άλλο, μόνο ό,τι χρειάζεται για να σας ιντριγκάρω) και το οποίο ομολογώ ότι δεν θα τολμούσα να φορέσω έξω από το σπίτι, αν και λατρεύω την μυρωδιά του και κυρίως, λατρεύω το σκεπτικό που υπάρχει πίσω από την δημιουργία του. Ο αδερφός μου είπε ότι μυρίζει σαν αηδία, την ώρα που ήμουν έτοιμη να κλάψω συνειδητοποιώντας ότι:
Α. υπάρχει ένας άνθρωπος πάνω στη γη που θέλησε να δημιουργήσει σε άρωμα κάτι τέτοιο, αυτήν τη φυσική μυρωδιά, μελιού του ξύλου, μελιού του δάσους. Και
Β. ότι κατάφερε να την δημιουργήσει.
Το Miel de Bois είναι για μένα, το πιο συγκινητικό άρωμα που υπάρχει. Και το έχω πάντα, για να το μυρίζω όταν απογοητεύομαι από τους ανθρώπους.
Το κάθε άρωμα του Serge Lutens, εν τέλει, είναι ένα έργο τέχνης που ακόμα κι αν δεν αρέσει σε πολλούς αυτό δεν μειώνει την αξία της δημιουργίας, ούτε την αξία της τέχνης του δημιουργού. Ο Serge Lutens λόγω όλων των παραπάνω, έχει φανατικούς followers (ανήκω σε αυτούς), θαυμαστές που διατηρούν κριτικό πνεύμα (δεν ανήκω σε αυτούς) και φανατικούς πολέμιους (απορώ πως υπάρχουν αυτοί!). Όλα τα αρώματά του μου προξενούν ψυχικό θαυμασμό και συγκίνηση και όλα μου αρέσουν υπό αυτήν την έννοια. Λατρεύω τα περισσότερα από αυτά και φοράω αρκετά αλλά όχι όλα όσα θα ήθελα…
Κάθε κυκλοφορία αρώματος του Serge Lutens αποτελεί γεγονός για την αρωματοποιία, ένα γεγονός που ταυτόχρονα πυροδοτεί για μήνες συζητήσεις, διαφωνίες, ανάμεσα στους φίλους του αρώματος σε όλον τον κόσμο. Κυρίως, το αν φοριέται και το πώς βγαίνει σε κάθε δέρμα!
Συνεχίζεται…
